Eerst even waarom ik wilde mediteren. Afgelopen zomer ben ik met m'n zusjes in Bali geweest, waar ik kennismaakte met het hindoeïsme en boeddhisme. Ik was toch wel onder de indruk en wilde daar meer over leren. Op zo'n moment heb je twee opties: Een boek pakken, of gewoon een week in een tempel zitten en als boeddhist leven. Ik ging voor het tweede.

Wat Tam Wua (de tempel) lag op zo'n 50 kilometer van Pai, ergens midden in niemandsland. Alles was groen, alles wat je hoorde waren vogels en krekels en het zag er ook nog eens prachtig uit. Ik denk dat er weinig plaatsen zijn die meer rust uitstralen.

Het was een vrij softcore tempel. Als je wilde mocht je gewoon met anderen praten, je telefoon en iPod waren ook gewoon welkom. Dit is bij veel andere tempels niet het geval. Hier mocht je als buitenlander zelfs eten in een tentje bij de gate. Allemaal verleidingen die ik wilde weerstaan, want het zou allemaal geen positief effect hebben op het mediteren.

Vol goede moed begon ik dan ook aan mijn eerste sessie. Deze sessie begon met een evening chanting. Dit is echt een apart maar indrukwekkend schouwspel. Je zit, samen met zo'n 50 anderen, op de grond in het Thai voor boeddha te zingen/mompelen zonder dat je enig idee hebt wat je zegt. Na een uur liederen gezongen te hebben begon de avondmeditatie. Dit duurde denk ik 45 minuten, al voelde het langer. Ik had namelijk nul introductie gekregen hierover, dus ik deed eigenlijk maar wat

De dag daarna begon het echte werk. Om 5 uur wakker worden (stiekem half 6) en om half 7 begon het programma. Die elke dag hetzelfde zou zijn, dit was mijn leven de komende week.

Zoals ik zei begon om half 7 dus het programma, en wel met een rice offering. Monks mogen geen bezittingen hebben, en moeten dus hun eten van anderen krijgen. Geheel volgens traditie gaf ik dan ook, samen met ieder ander, één schepje rijst aan elke monk. Ik betwijfel nog steeds of ze dat ook echt aten, maar het zag er wel fancy uit. Vervolgens mochten wij ontbijten en begon een dag les en mediteren. Eén sessie om 8 uur, één sessie om 13 uur en één sessie om 18 uur

Die sessies begonnen met een les over het boeddhisme, die vaak heel interessant waren. Dit gevolgd door walking meditation, wat inhield dat je heel rustig liep, op je ademhaling focuste en één werd met je ziel. Verdomd rustgevend was dat. Vaak eindigden we met een sitting meditation sessie en als we geluk hadden mochten we het ook nog even liggend proberen. Echter, dat was vooral een gevecht om niet in slaap te vallen.

Het mediteren ging soms heel goed, maar ik vroeg me ook regelmatig af of ik me niet eens op ADHD moest gaan testen. Je gedachten compleet uitzetten bleek moeilijker dan gedacht, wat voor nogal wat frustraties zorgden. Dit maakte de problemen alleen maar erger natuurlijk.

Gelukkig waren er ook hele mooie dingen die daar tegenover stonden. Zo leerde ik bijvoorbeeld dat de mind losstaat van het lichaam, en het lichaam maar een bijzaak is. Het lichaam hoort bij jou, maar jij bent niet je lichaam. Als mensen aanmerkingen op je lichaam hebben (positief / negatief), moet je daar niets om geven. Het draait namelijk om je mind, je persoonlijkheid. Dit, en vele andere lessen, vond ik hele mooie boodschappen. Al was ik het er lang niet altijd mee eens. Zo kunnen de boeddhisten wel nog een lesje over de werking van de hersenen gebruiken...

Na een lunch om 11 uur en de middagsessie was het om 4 uur tijd om klusjes te doen op het complex. Dit deed je uiteraard allemaal voor goede karma. Het geven van water aan de planten, zou op den duur mooie resultaten opleveren. Als brave boeddhist in de dop deed ik dit allemaal met plezier, en sloot ik vervolgens mijn dag af met een laatste meditatiesessie en evening chanting.

De dag daarna zag er zoals gezegd precies hetzelfde uit, alleen wist ik nu hoe het allemaal werkte. Het mediteren was echter hetzelfde. Dit is niet een trucje die je binnen een dag leert, en ik moest dus geduldig zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan, want op de minder goede momenten vraag je je vooral af wat je in godsnaam aan het doen bent met je leven.

Ik voelde me die derde dag wat zwakker worden. Ik gok dat het met het feit te maken had dat ik maar 2 maaltijden per dag at, en allemaal voor 12 uur. Ook ging ik van een vrij suikerrijk dieet naar nul suikers op een dag.

Als gevolg ging ik bij die avondsessie bijna van m'n stokkie na 5 minuten, en heb de daaropvolgende 35 minuten met mn koppie tussen mijn benen gezeten. Niet de beste manier om te mediteren. Die dag daarna zou alles veranderen. Ik zou een zondaar worden, en proberen meer suikers etc. binnen te krijgen.

Het kwaad was echter al geschied. Ik verwachtte het al na een kleine 2 weken Thailand, maar ik werd tot nu toe gespaard. De vierde dag mediteren bracht ik echter meer tijd door op het toilet dan in de tempel. Ik kon niet meer eten en na 3 gemiste maaltijden en 4 x mediteren op een nogal onorthodoxe plek heb ik mijn zoektocht naar verlichting maar gestaakt.

Balen, heel erg balen is het. Het is echter niet anders en ben blij dat ik het in ieder geval geprobeerd heb! Momenteel lig ik in een hangmat in Pai, met een biertje in mijn hand en een bandje op de achtergrond deze blog te schrijven. Dus ondanks mijn niet verlichte mind, is mijn leven zo slecht nog niet.

Overmorgen vertrek ik naar Laos met de slowboat, en dan zien we allemaal weer verder wat de plannen zijn :)

Ciaotje